CEMRELER TOPRAĞA DÜŞERKEN

(Osman Özkök abimize)

Emanetini ilahiler söyleyerek yüce yaratıcıya teslim eden Osman abimize rahmet, yakınlarına sabırlar diliyorum. Geçenlerde ‘www.afsarhaber.com’ sitesinde yayınlanan bir haberde 2020 yılında yaklaşık otuza yakın insanımızı omuzlarımıza alarak son yolculuğuna uğurladık. Onlar sahici beldeye, bizlerde biraz oyalanma dünyasına....

Ne yazık ki içinde bulunduğumuz durum nedeniyle bedenleri ayrı olduğu halde gönlü burada olan birçok insan telefon ahizesine sarılarak acıları paylaşmaya, vefat eden insanlara dünyada şahidik yapmaya gayret ettiler. Onların her bir sözü, kulağımızdan gönlümüze ulaştı. Her söz kalbin ilacı gibiydi....

Vefat eden her insanın, bizimle olan ilişkisi, hatırası, gönlümüze dokunduğu anlar vardır. Onu anlatır, onu paylaşır onunla teselli oluruz. Dün rahmetli Osman Abi ile ilgili çok olumlu hatıralar paylaşıldı. Omuz vermediği beden, gönlünü almadığı muhtaç, kapısını çalmadığı mazlum, yardımına koşmadığı yaşlı, ziyaret etmediği hasta kalmamış... Ne güzel şahidlik...

Efendimizin "ağızların tadını bozan ölümü çok hatırlayınız" sözünü maalesef gözümüzle gördüğümüz tabutun içinde fark edebiliyoruz ancak... Birbirimizi, dertlerimizi, iniltilerimizi, hastalığı, nefes alıp verebilmeyi, çaresizliği... Sarılmayı, hatır sorabilmeyi, hatır alabilmeyi... Unutmuştuk... Artık bir maskeyle daha çooook unuttuk... İhtiyacımız olan selamı esirgedik birbirimizden... Bir başkasının acısını, evine düşen ateşi gönlümüze düşüremedik...

Keşke "hastanenin vitrinleri olsaydı" derdim zaman zaman. İbret gözüyle bakabilmeyi öğretecek... Hırslarımızı frenleyecek, ihtiraslarımızı gemleyecek... Oysa her gün gözümüzün önünde dünyanın bin bir türlü hali yaşanıyor. Hayatin baharında tekerlekli sandalyeye mahkûm olanlar, ameliyat sedyesinde sevdiğine son kez sarılanlar, yıllarca yatağa mahkûm olup yaşayanlar, bunların yakınları... Sedyede, kucakta, sırtta taşınan ve acıyla feryat eden, inleyen çocuklar, yetişkinler… Koşarak gelen hasta yakınları, köşelere çöküp kalanlar, ağlayanlar, dudaklarını ısıranlar, dağılmış yüzler, düşmüş kaşlar ve insanın sonsuz siması. En acısı koskocaman bir çaresizlik...

İşte ölüm... Tek hakikat, herkese eşit, zengin ve fakir ayrımı yapmadan... Kandilde yağı tükenen her insanın ateşi mutlaka sönüyor... Beklenmedik ölümlerin ve genç yaşta ayrılık atına binip gidenlerin yankısı ise gün geçtikçe hem yaşadığı toplum hemde yakınları tarafından derinden hissediliyor.

Bugün birazcık yüreğimizi acıtan, vedalaşmak, dostlarımızla helalleşmek, sevdiklerimizi yakınlarımızı, dünya gözüyle son bir kez görmek, onlara sarılabilmek, yanında kelâmı kadimden şifa ayetleri okumak... İçinde bulunduğumuz durum buna pek imkân vermiyor.

O halde bize düşen birazcık tefekkür eylemek... "Sessiz vaiz" dedikleri ölümden ve içinde bulunduğumuz durumdan ders alabilmek... "Doğduğumda sarıldığım beyaz bir kundak, ölünce beyaz bir kefen" tek götürebildiğim hakikat... Bu hakikatin farkına varabilmek bütün mesele…

Ve Yüce Yaratıcının bizlere gösterdiği hidayet kitabına sığınarak, dünya hayatına veda etmek, bizim için sonlu olandan sonsuz olana geçmek demektir. Teslimiyet, müminler için en büyük tesellidir. Ölüm, bu dünyanın tek hakikatidir. Bütün mesele "yarın ölecekmiş gibi" hazır olabilmeyi becerebilmek ve bu dengeyi kurabilmektir...

Cemreler toprağa düşmeye hazırlanırken, her birimiz için yeni bir bahara, yeni bir umuda yolculuk yapabilmeyi, çokça "kendi gözündeki merteği" görerek muhasebe edebilmeyi başarabilmek...

Çok sevdiği, değer verdiği toprağına, cemreler toprakla buluşmaya hazırlanırken teslim olan abimiz, kardeşimiz, dostumuz Osman abimize Mevla’dan rahmet, sevenlerine başsağlığı diliyorum.

Rahmete vesile olması duasıyla

Nazım YILDIRIM

22/02/2021

Yayınlanma Tarihi: 2021-02-22 15:14:52

Yorum Yaz